понедельник, 29 апреля 2013 г.

Իոսիֆ Բրոդսկի, «Փաստորեն, երկիրն իսկապես կլոր է»


Ամեն գերեզման աշխարհի վերջն է: Միայն ծովում ձկները գիտեն ազատության գինը:
Մարդը սովորություն ունի շարունակ ինքն իրեն հարցնելու՝ ո՞վ եմ ես: Գիտնական, ամերիկացի, վարորդ, հրեա, այնինչ ճիշտ կլիներ, որ ինքն իրեն հարցներ՝ արդյոք զիբիլ չե՞մ ես:
Միայնություն՝ դա մարդն է քառակուսու մեջ:
Ի տարբերություն կենդանիների, մարդն ունակ է թողնել այն, ինչ սիրում է:
Փաստորեն, երկիրն իսկապես կլոր է, քանի որ դու միշտ վերադառնում ես այտեղ, որտեղ միայն հիշողություններն են:
Միայն մոխիրը գիտի, թե ինչ է նշանփաակում այրվել մինչեւ վերջ:
Ցավը սովորեցնում է ոչ թե մահվան, այլ` կյանքին:
Մի եղիր հիմար, եղիր այն, ինչ ուրիշները չեն եղել:
Սերը բաժանումից ուժեղ է, սակայն բաժանումը՝ սիրուց երկարատեւ:
Աչքերը լի են արեւմուտքով, սիրտը լի է լուսաբացով:
Հեռանալ սիրուց մի արեւոտ ու պայծառ օր: Անխոս:


ընտրել եմ այս նյութը քանի որ շատ տրամաբանակն էր ամեն ինչ նաև մարդկային խոր գաղափարններ կային որոնք ես այդքան էլ լավ չէի հասկանում ընտրեցօի այս նյութը քանի որ մարդկանց ներքին անձնավորության մասին էր :




Комментариев нет:

Отправить комментарий